Het aftellen is helaas begonnen, nog een paar dagen en dan vlieg ik alweer vanuit Sydney naar huis toe. Dus nog ff genieten van het tropische weer in Queensland. Het is winter maar nog steeds rond de
22 graden. Afgelopen vrijdag zijn we met z'n allen naar de Wildlife Habitat Zoo in Port Douglas gegaan. Hier zijn we gaan ontbijten, wat breakfast with the birds heette. Het ontbijt was in een enorme
vogelkooi, waar allerlei tropische vogels rondfladderde en een poging waagde om iets van je ontbijt te stelen. Gelukkig werd dat ons bespaart. Wat wel vet was om te doen, was als je je arm uitstak
dat er zomaar een papegaai op je arm kwam zitten. Na ons goed vermaakt te hebben tijdens het ontbijt hebben we een rainforest tour gemaakt waar een gids ons vertelde over het leefgebied van de
diverse vogels, vissen en schildpadden die er leefde. Daarnaast had de dierentuin veel Australische dieren en werd er door de verzorgers meer verteld over de dieren en hun leefgebied. Ik heb een
krokodil vastgehouden (wel is waar een kleintje haha), een emu, wallaby en een slang geaaid. Die kans krijg ik ook niet elke dag. Tevens hadden ze een leefgebied waar kangaroos en wallaby's rond
huppelde. Net zoals in de Australia Zoo waar ik geweest was. Het enige verschil was dat het kleiner was en dat Monica en Michael als gekke de kangaroos de stuipen op het lijf jaagde. Na zo'n beetje
de hele dag in de Habitat rondgehangen te hebben was het weer tijd om lekker bij te komen in het zwembad. Al was dat niet makkelijk als vijf kids je telkens zeiken nat proberen te maken.
Zaterdag stond er niks op het programma. Marg, Nadia en Claudia besloten om te gaan shoppen. Jola, Stefanie en Monica wilde naar Mossman Gorge gaan wat een rainforest is. En omdat ik al zoveel
regenwouden gezien had besloten de mannen om naar Daintree Village te gaan om een Croc cruise te gaan doen. Zoals ik al eerder verteld had zit de Daintree River vol met krokodillen. De cruise was
vrij akelig in het begin, we stapte een gammel bootje in om krokodillen te spotten. We hebben een aantal crocs gezien zowel in het water als langs de kant. Tevens hebben we wat boomslangen gezien.
Wat opviel was dat het water heel helder en ondiep was. In de middag reden we weer terug en zijn we met z'n alle naar het strand gegaan. Alle kids en ik doken de zee in die vrij onrustig was,
de golven waren heftig en Monica en Michael hadden moeite om steeds boven water te blijven. Kleine Michael was verstandig en ging al snel naar het ondiepe water toe. Maar na een hoge golf was ik
Monica kwijt. Ik zag iedereen behalve haar. Ik ging naar de plek waar ik haar voor het laatst gezien had, dook onderwater en gelukkig vond ik haar meteen en trok haar naar boven. Met een grote smile
en haar roze duikbril zei ze thank you! Naderhand vertelde ze pas dat ze niks meer kon herinneren, ze wist dat we in de zee waren en dat ik haar optilde uit het water. De rest was een zwart gat. Toen
besefte ik pas hoeveel geluk we hadden gehad dat we Monica meteen vonden. Gelukkig is alles goed afgelopen. De laatste dag op vakantie was inmiddels aangebroken. 's Avonds zijn we gaan uiteten bij
een visrestaurant in de haven. Hier deden ze elke dag een enorme vette vis voeren genaamd George. Veel toeristen kwamen hierop af, maar omdat ze hem elke dag zoveel eten gaven was hij waarschijnlijk
vol gevreten en wam hij deze dag niet eens opdagen, dus wat een flater was dat zeg :p Voordat we naar huis zouden gaan, zijn we nog naar de tablelands geweest. Dit is een enorme droge vlakte in
Queensland. Het is dus uniek en vrij apart om drie verschillende natuurgebieden (woestijn, regenwoud en rif) zo vlakbij elkaar te zijn. In de tablelands waren enorme termietenheuvels. Het is
raadzaam om deze fijn met rust te laten haha. Tevens reden we langs een golfbaan en Jola riep opeens 'stop the car!' Iedereen schrok, maar ze zag uit het niets wilde kangaroos. We hadden deze al een
keer gezien, maar in dit geval waren het er wel 20 tot 30 stuks bij elkaar. Jola vertelde dat zelfs zij nog nooit zoveel wilde kangaroos bij elkaar had gezien. We zijn gestopt om foto's te maken.
Daarna zijn we nog bij een cacaoplantage gestopt om lekkere koffie en chocoladetaart te eten :) Toen we bij het plaatsje Kuranda aankwamen,dat bekend staat om haar leuke marktkraampjes zijn we gaan
lunchen. Hier kreeg je van allerlei soorten burgers, van kangaroo tot vis noem het maar op. Dus we besloten om iets ongebruikelijks te eten. Ik heb Emu- (struisvogel), kangaroo-(srry daarvoor) en
krokodillenvlees geproefd en ik moet zeggen het beviel allemaal wel! De dagen in het noorden waren lang dus besloot ik om bijna elke ochtend sportief te doen en te gaan rennen op het strand. Omdat
elke plek op het palmstrand op elkaar leek was ik al snel verdwaald. Ik besloot om toch maar ergens een pad in te slaan, in de hoop op de main street uit te komen. Wat bleek, ik kwam midden op een
golfbaan terecht waar mensen rustig aan het golfen waren. Ze keken me ook aan zo van, wat moet die bloody toerist nu hier. Ik vond al snel de weg en werd gelukkig niet geraakt door een golfbal.
Nu was het tijd om naar Sydney te vliegen. De Pierro familie kon de piloot persoonlijk en na de landing mochten we met z'n allen even in de cockpit komen kijken. De vakantie in Port Douglas was
fantastisch. We hadden een super deluxe hotel, palmstrand net naast de deur, elke dag lekker geweest uiteten, elke avond genoten van de levensverhalen van Marg (die heel uitbundig verteld) en veel
plaatsen gezien, wat wil je nog meer! Eenmaal aangekomen in Sydney heb ik afscheid genomen van de Pierro familie, die waarschijnlijk volgend jaar naar Europa op vakantie komen. Toen we in Wollongong
aankwamen heb ik snel mijn koffer gepakt en ben gaan slapen. De laatste dag was aangebroken en we hebben nog wat rondgelopen bij de mooie haven en lighthouse van Wollongong. Daarna heb ik afscheid
genomen van Jola, Stefanie en Monica, die liever wilde dat ik bleef. Jos heeft me naar het vliegveld gebracht en ervoor gezorgd dat ik Australië heelhuids zou verlaten. Het meest zuidelijke punt en
het meest noordelijk punt in Australie waar ik geweest ben ligt ongeveer 2816 km van elkaar af. Ik heb bijna alle dingen langs de oostkust gezien, die ik wilde zien. Ik heb alleen geen tijd
gehad om de Whitesunday eilanden te zien, dus moet ik nog maar een keer terug gaan (met alle plezier natuurlijk). Ik heb nieuwe vrienden gemaakt, mooie ervaringen opgedaan en ben mijn familie erg
dankbaar voor alles wat ze voor me gedaan hebben. Het was een fantastische reis met hoogtepunten en de weken zijn voorbij gevlogen. Maar nu ik eenmaal daar ben geweest wil ik ook nog meer van het
land zien. Nu is het tijd voor mijn tweede vakantie met Lars, Timo en Paul in Kroatië. Bedankt voor alle berichtjes en voor het volgen natuurlijk :) Groetjes Kay
Donderdag was het eindelijk tijd om naar het Great Barrier Reef te gaan. Hier had ik al jaren naar uitgekeken! Ik had nog nooit gedoken, behalve 1x in een zwembad. We vaarden met de Quicksilver boot,
deze organisatie bied onervaren duikers de kans om een introductie duik te maken. Daarnaast had deze organisatie als enige een platform midden op de Coral Sea. Ik was de enige van het gezelschap die
de duik ging doen. De rest hield het bij snorkelen. Vanuit de haven van Port Douglas was het ongeveer 80 kilometer varen naar het platform. Ik moest me direct melden bij Luke, de duikinstructeur. We
zaten met 14 man bij elkaar en omdat de boot nogal op en neer ging zaten 10 man met hun kotszakjes klaar omdat ze zeeziek waren. Ik dacht al, nee he moet ik met dit gezelschap naar de bodem van de
oceaan. Gelukkig werden we ingedeeld in groepsjes. Er werd gevraagd wie er al eens gesnorkeld of gedoken had. Drie man staken hun vinger op, dat waren net de drie die niet zeeziek waren. Ik dacht,
shit ik moet bij hun in de groep zitten anders zit ik met een stel zieken opgescheept. Gelukkig geloofde ze me en werd ik ingedeeld bij de ervaren jongens. We kregen een instructie van een half
uur en er werden allerlei gebaren aangeleerd die we moesten leren om onder water te communiceren. Toen we bij het platform aankwamen moest ik meteen naar de duikbasis komen. Ik kreeg een duikbril,
wetsuite en zwemvliezen. Daarna kreeg ik de tank om en moesten we het water in. Het was nog ondiep en we werden geacht om de zwemvliezen aan te doen. Dit was niet zo makkelijk in de zee, ik werd
steeds van hot naar her gesleurd. Iedereen had er moeite mee en Luke lachtte ons uit. Ik dacht laat ik maar helemaal onder water gaan om een poging te wagen. Ik had mijn zwemvliezen al snel aan, maar
toen ik onder water keek wist ik niet wat ik zag. Honderden visjes zwommen langs me door, ik had niet verwacht dat ik meteen zoveel zou zien! Het leek net een groot aquarium. Iedereen was er
klaar voor en we doken naar een dieper platform, om de 5 meter moesten we wachten om te eqalizen, dat betekende dat je de druk op je trommelvlies diende terug te brengen. Het begin was het
moeilijkste, ik wist niet wat ik moest doen. Het ademen was zo vreemd en ongewoon dat ik dacht, dit gaat me nooit lukken. Maar ik ben verdomme niet helemaal naar de andere kant van de wereld gevlogen
om dit aan mijn neus voorbij te laten gaan. Dus niet zeiken en duiken. Doormiddel van een touw, dat als duikpad fungeerde kwamen we aan op de bodem. Luke leidde ons de weg langs diverse koralen. Echt
super mooi! Zo af en toe stopte we en moesten we op onze knieën gaan zitten. De instructeur liet ons dan dingen zien, als eerste stopte we bij een giant clam. Dit is een schelpdier met een grote
opening in het midden, lijkt net op een mond. Als je deze aanraakt dan klapt hij dicht, dus we moesten voorzichtig zijn. Daarna stopte we bij een anenemon. Die kwam bekend voor want ik zag direct 2
clownfishes in de anenemon, net zoals in de film Finding Nemo. We konden de anenemon aanraken en de 2 visjes kwam steeds polshoogte nemen en zwommen weer snel terug. We mochten alleen dingen aanraken
die de instructeur ook aanraakte, dit om het rif te beschermen. Ik heb geen idee gehad hoelang ik onderwater ben geweest maar de tijd vloog voorbij en voordat ik het wist waren we alweer bij het
platform. Ik had een onderwatercamera gekocht maar die mocht ik niet gebruiken, gelukkig heb ik een dvd gekregen van mijn duik! Ik moet zeggen dat dit het gaafste is wat ik gedaan heb! Ik heb super
veel soorten vissen en koraal gezien, heb zelfs 2 haaien gezien waarvan eentje op 2 meter diepte onder ons zwom. Dit was wel even schrikken natuurlijk, maar van te voren werd gezegd dat deze haaien
nauwelijks mensen aanvallen. Maar ik dacht shit een haai, zwemmen! Gelukkig zwom hij snel onder ons vandaan. Toen ik boven aankwam kreeg ik nog een foto van mijn duik. Daarna ben ik met de rest gaan
lunchen en gaan snorkelen. Het snorkelen is ook super gaaf om te doen, alleen krijg je natuurlijk niet zoveel te zien als bij mijn duik. Maar toch een hele leuke ervaring. Daarnaast hadden ze nog een
submarine met een glazen bodem. Ik ben met Leo en Michael erin geweest en we kregen een tour langs het rif. Michael was helemaal in zijn nopjes, hij kon niet zo goed zwemmen door de heftige stroming
in de zee, het snorkelen was daarom moeilijk voor hem. Door de submarine zag hij toch nog genoeg van het rif. Er was ook een ouder echtpaar dat niet deed zwemmen maar hun ogen uitkeken via de glazen
platen. Je zag ook duikers langs zwemmen en de oudere vrouw vroeg of ik dat ook gedaan had, super aardig mevrouwtje! Om 3 uur werden we terug verwacht op de boot en gingen we weer richting de haven.
Ik heb nog een certificaat gekregen voor mijn duik, niet dat het veel betekenis heeft maar goed haha. Dit was een geweldig hoogtepunt van mijn vakantie, ik had hier al lang naar uitgekeken en het was
mooier dan ik had gedacht! Op naar de laagste dagen in Port Douglas.
Eindelijk was het zover , de koffers waren gepakt en om 6 uur s' ochtends vertrok onze vlucht. Wat inhield dat we om 2 uur op moesten staan. We zouden samen met de Italiaanse familie de Pierro's
(Leo, Marg, Nadia, Claudia en Michael) onze vakantie doorbrengen in Port Douglas. Tijdens de heenreis was er veel hectiek, Italie speelde op dat moment tegen Spanje in de finale van het ek en het
stond al met 2-0 achter. Toen we in Cairns aankwamen bleek de uitslag zelfs verdubbeld te zijn. De Pierro's waren dan ook de eerste dag niet echt in voor een dolletje haha. Maja eenmaal aangekomen in
het tropische noorden, zijn we direct Cairns gaan verkennen. Persoonlijk vond ik hier niet echt super veel aan, het is toeristisch, het heeft winkeltjes en restaurant maar dan heb je het ook ver
gehad. Je kunt het strand niet op want het is een soort moeras, dat wordt veroorzaakt door de mangrove bomen die hier groeien. Daarom heeft Cairns een grote lagoon gemaakt waar men in kan zwemmen.
Diezelfde dag zijn we doorgereden naar Port Douglas. We arriveerden in de middag bij ons hotel, the Port Sea. Een schitterend hotel met een aantal zwembaden, jacuzzi's en spa's. We sprongen dan ook
direct het zwembad in voor een duik. Nog geen 100 meter van het hotel ligt het four miles beach. Een lang uitgerekt palmstrand dat 4 mijl lang is, vandaar de unieke naam, ahum. Maar wel echt
een paradijsje! Port Douglas is een gezellig plaatsje, met een mooie boulevard, groot strand en het is de thuishaven van allerlei organisaties die toeristen naar het Great Barrier Reef brengen
(dit zouden we later in de week gaan doen). Eerst zouden we de auto pakken die mijn oom gehuurd had om naar Cape Tribulation te rijden. Dit is de plek waar ontdekkingsreiziger James Cook vast kwam te
zitten in het rif. Het was een lange reis vanaf Port Douglas. Eigenlijk is Port Douglas de meest noordelijke"grote" nederzetting van Queensland. Er is maar een weg verder naar het noorden, de weg
wordt hier steeds smaller en het regenwoud wordt steeds breder naarmate we reisde. We moesten de Daintree River oversteken met een veerboot. Deze rivier ziet verleidelijk uit om in te zwemmen
aangezien het vrij helder water heeft. Maar overal staan waarschuwingsborden langs de kant, die vermelden dat krokodillen hier gehuivestigd zijn. Langs de weg staan ook steeds borden dat je uit moet
kijken voor Cassowary's. Dit is een grote vogel die lijkt op een struisvogel en rond de 2 meter lang is. Dit was Michael's lievelings dier, helaas hebben we hem niet gespot. Toen we bij Cape
Tribulation waren aangekomen liepen we over het strand en het lijkt alsof je in niemandsland bent, geen huis te bekennen hiero. Cape Tribulation schijnt uniek te zijn want het is de enige plek op
aarde waar het regenwoud direct in aanmerking komt met het rif in de zee. Oftewel where the rainforest meets the reef zoals de Aussie's zeggen. Laat in de middag kwamen we weer in Port Douglas aan en
iedereen wilde lekker de zee in. Toen ik samen met Leo, Jos en Michael op het strand aangekomen was, kwam Monica helemaal in paniek aan rennen. Er was bijna een man van 74 jaar verdronken in de zee.
De man was niet bij bewustzijn en het leek erop dat hij het niet ging redden. Wat de lifeguards ook deden, hij kwam niet bij bewustzijn. Na een half uur was inmiddels een ambulance en een
reddingshelikopter aangekomen. Door een defibrillator kregen ze de man weer bij bewustzijn. De dag erna lazen we in de kant dat de man in het ziekenhuis van Cairns opgenomen was en dat hij in
serieuze toestand lag. Het strand werd dan ook vanwege de sterke stroming gesloten. Dus toen zijn we maar naar het zwembad gegaan in het hotel. Het was er rustig en iedereen die op hun bedje lag leek
te genieten van het weer en de rust. Totdat wij aankwamen, Michael maakt geluid voor 10 en met nog vier andere kids kregen we allerlei kwade blikken op ons gericht en ik hoorde iemand zeggen: who are
these people, haha. Er zat al een halve week erop in Port Douglas, het weer was prachtig alleen de vooruitzichten voor de rest van de week waren minder. Maar dat mag de pret natuurlijk niet
drukken!
Nog een paar dagen die ingevuld moesten worden voordat ik naar Cairns zou gaan. In Wollongong schijnt de grootste boeddhistische tempel te zijn van het zuidelijk halfrond, dus besloot ik maar eens om
een kijkje te gaan nemen. De Tien Sa tempel was inderdaad groot en het bezit meer dan 2000 boeddha beeldjes verdeeld over de tempel. Daarnaast heb ik nog een boeking gemaakt in Sydney om
walvissen te spotten. Ik was die vrijdag al vroeg in de stad en ben gaan rondlopen in de botanische tuinen. Vanuit hier heb je een prachtig uitzicht op het Opera House en de Harbour Bridge.
Voordat ik een foto kon maken moest ik eerst me door een Japanse massa wringen die allemaal 180 foto's van hetzelfde uitzicht wilde maken. Daarna ben ik nog ff het Opera House binnen gelopen om
vervolgens op de boot over te stappen voor de Whale Watch. Elke ochtend en middag vertrekt deze boot om bultrugwalvissen te spotten die in de periode van mei tot november van Antarctica naar de
warmere wateren trekken. De kans om ze langs de Australische kust te zien was groot en na een paar minuten buiten de haven van Sydney zag een van de crew leden al de eerste walvis. Om de haven
van Sydney te verlaten diende de boot door de grote baai te varen om de oceaan op te gaan. De golven waren zo hoog dat de boot enkele meters van het water los kwam. De meeste kids aan boord zaten
allemaal in pole position met hun braakzakjes haha. Deze golven maakte het verrekte moeilijk om foto's te maken. We hadden veel geluk want we zagen geregeld walvissen langs zwemmen. We zagen drie
walvissen bij elkaar, de kapitein vertelde dat het om 1 vrouwelijke en 2 mannelijke walvissen betrof. De mannelijke walvissen probeerde de vrouwelijke walvis met skills te veroveren om te paren. Dit
was vrij zeldzaam om te zien. Meestal zagen we de walvissen alleen wanneer ze boven kwamen voor lucht, maar af en toe sprong een walvis boven het water uit, super vet om te zien. Dan zie je pas
hoe groot ze zijn, wat een machtige beesten! Gelukkig heb ik goeie foto's ervan! De dag erna zijn we met de hele family naar de Blue Mountains gegaan. Dit is een bergketen ten westen van Sydney. Het
was toch nog een dikke 2 uur rijden voordat we er aankwamen. Het was tergend koud en we zagen zelfs sneeuwvlokjes uit de lucht dwarrelen. Het uitzicht op de Blue Mountains was prachtig. Je
staat als het ware op het hoogste punt en je ziet de bergen in de vallei uitgestrekt voor je liggen. Als je naar de horizon kijkt zie je blauwe nevel, daarom worden het de Blue Mountains
genoemd. We keken bij Echo Point de valei in en the tree sisters is de bekenste attractie van de Mountains. Het zijn drie los staande pilaren. De aboriginalse mythe verteld dat een vader haar drie
dochters versteende om ze te behoeden van een duisters monster. Omdat de vader stierf kon hij zijn dochters niet meer naar hun menselijke lichamen toveren. Wat een wijze les he. Tijdens ons verblijf
zijn we nog in de skyrail geweest, dit is een gondel die je van de ene look out naar de andere brengt en ondertussen kijk je via de glazen bodem de valei in die zo'n 20 'meter onder je ligt. We zijn
de vallei nog ingeweest met de steilste treinrit op de wereld, althans dat claimen ze. Het was een percentage van 52% en het leek alsof je recht naar beneden zou vallen. Na een kleine wandeling
zijn we weer terug naar boven gegaan om richting Wollongong te gaan. Tijdens de terugreis hebben we wilde kangaroos en een kameel gezien, best grappig. Na een vermoeide reis moesten we onze koffers
pakken want de dag erna zou ons vliegtuig om 6 uur s'nachts vertrekken naar Cairns.
Eenmaal terug bij mijn familie ben ik met mijn oom naar Sydney gegaan. Ik was er twee weken geleden al geweest maar we hadden te weinig gezien. Dus we hebben de trein gepakt in Wollongong en na een
dik uur kwamen we aan in Sydney. De treinreis opzich was al mooi. Het spoor is vlak langs de kust aangelegd en na een tijdje loopt het spoor de bergen in, om uiteindelijk in het Royal National Park
uit te komen, werkelijk een plaatje! In Sydney hebben we twee busroutes gepakt, de Sydney- en Bondi explorer. Het was een vrij warme dag dus we zijn meteen naar Bondi beach gegaan, een van de
beroemde stranden van Sydney. Natuurlijk ook bekend van de tv. Ik vind het vreemd dat iedereen er heel uitzinnig over doet, ik vond het maar een normaal strand met een boulevard, zoals ik gewend was
van de Spaanse costa's. Maja die zijn ook populair in Europa maar goed. We hebben in Bondi een bakkerij gevonden waar we taartjes kochten voor de familie thuis. Vanaf Bondi reden we terug naar het
centrum en het uitzicht bij Rose Bay en Double Bay was prachtig. Dit ligt op een heuvel waarover je uitzicht hebt over Sydney. Mensen verzamelen zich hier massaal tijdens oud- en nieuw om het
vuurwerk te aanschouwen op de Harbour Bridge. Hier stonden me tevens wat villa's, goeiedag zeg! Vervolgens zijn we op de Sydney explorer overgestapt en hebben de andere kant van de stad verkend,
waarbij Darling Harbour toch wel het gezelligste was. Na een lange dag in Sydney zijn we weer huiswaarts gekeerd. De dag erna was ik alleen thuis met Stefanie. Jos en Jola waren werken en Monica naar
school. We hebben de bus gepakt in Wollongong, die overigens gratis is. We hebben door de stad gelopen, geluncht en een ijsje gekocht bij Cold Rock. Dat is toch wel de lekkerste ijssalon hier!
Hier kun je een ijssmaak uitkiezen, een fruitsoort en daarna kun je uit een stuk of 20 chocolade of snoepjes kiezen. Deze worden uiteindelijk gemixt en zo kun je je eigen ijssmaak creëren. We
besloten om chocoladeijs met Maltesers en Strawberry te mixen, super chill! Daarna zijn we naar Jola gegaan, die werkt als lerares op de meisjesschool van Stefanie. Ze liet me de school zien en die
zijn toch wel wat anders dan in Nederland. De dag erna hadden Jola en Monica ook vrij. We zijn met de auto naar Canberra gereden. Halverwege aten we ontbijt bij het grootste meer van Australie
(er moet wel bij gezegd worden dat een kwart van het meer al jaren droog staat, maar goed). We kwamen in Canberra aan, het was grijs weer en ijskoud! De stad ligt ongeveer op 800 meter boven de
zeespiegel. Canberra is de hoofdstad van Australie maar het telt maar 300.000 inwoners, vrij klein dus als je nagaat dat in Sydney, Brisbane en Melbourne miljoenen mensen wonen. De stad had bijna
alleen maar laagbouw en totaal geen sfeer. Wat een dode stad zeg! We zijn als eerste naar het parlement gegaan. Hier was een debat bezig over de criminaliteit in de Gold Coast, ik snapte er
natuurlijk geen ruk van. Daarna zijn we naar het war memorial gegaan, dat gebouwd is ter nagedachtenis van alle gesneuvelde Australische soldaten tijdens vrijwel alle grote oorlogen. Dit was vrij
indrukwekkend. Maar om speciaal hiervoor naar Canberra te komen, nou nee. Een bezoek aan deze stad is niet voor herhaling vatbaar! Afgelopen donderdag ben ik me mijn tante en nichtjes weer naar
Sydney gegaan. We namen een cruise ferry naar Manly. Na een half uur op het water kwamen we in Manly aan. Hier ligt ook een van de populairste stranden van de stad. Persoonlijk vond ik dit strand
mooier dan Bondi beach. Na een tijdje hebben we de ferry terug gepakt naar Circular Quay waar het opera house ligt en zijn daarna gaan lunchen in het queen victoria building. Een schitterend en groot
winkelcentrum. Omdat Monica dansles had in de middag is ze met mijn tante na de lunch naar huis gegaan. Stefanie en ik bleven achter en zijn naar de Sydney Tower geweest. Dit is het hoogste punt van
Sydney, op 381 meter hoogte. Eenmaal boven had je een prachtig uitzicht over de stad. We hebben wat rondgelopen en wat souvenires gekocht. Na de tower zijn we nog naar de St. Mary kathedraal geweest,
ik geloof de grootste kathedraal van Australië. Toen het donker begon te worden hebben we de trein terug naar Wollongong gepakt. Tevens vernam ik het heugelijke nieuws dat Duitsland uitgeschakeld is
op het ek, in deze omstreken wonen veel Italianen en die werden helemaal gek. Ik heb nog een paar dagen voordat we naar het tropische noorden gaan. We vliegen van Sydney naar Cairns. De komende dagen
heb ik een cruise geboekt om walvissen te spotten in Sydney en we gaan met de hele familie nog naar the Blue Mountains, dat wilde ik per se gezien hebben hier. Maar hier later meer over. De groeten!
Na een goede reis zijn Martina en ik aangekomen in Brisbane. Als eerste hebben we ons na de busreis volgepropt met een krushem van de kfc. We wisten dat ons hotel net buiten het centrum lag. Dus we
liepen van Roma street (centraal station) richting South bank. De South bank ligt vlak langs de rivier en heeft een geweldige boulevard met gezellige restaurants en cafeetjes. Daarnaast ligt er ook
Street beach, een aangemaakt strand met palmbomen en parkjes waar je lekker kunt relaxen. Door de hitte en het slepen van ons koffer wilde ik hier gelijk inspringen. Maja we moesten door naar ons
hotel en we kwamen dankzij Martina al snel in onsl in Kangaroo Point aan. We waren al flink verwent met de accommodatie in Gold Coast en Rainbow Beach. Het was gelukkig een ruim en schoon hotel. We
besloten om de rest van de dag gewoon lekker rustig aan te doen. De volgende ochtend zijn we de stad gaan verkennen. We hebben wat rondgekeken in het centrum en omdat het toch lekker weer was
zijn we gaan zwemmen in Street beach. Ofja zwemmen, we hebben alleen op het stand gelegen want na een duik hadden we er al genoeg van, het water was echt ijskoud! De volgende dag zijn we
richting de Australian Zoo gegaan. De dierentuin van de beroemde Steve Irwin (the crocodile hunter). In deze dierentuin wordt zijn nalatenschap en liefde voor wilde dieren voortgezet. We hebben echt
leuke dingen gedaan en gezien. We hebben kangaroos en olifanten gevoerd, met koalas geknuffeld, een krokodillen show gezien en nog veeel meer. Echt de vetste dierentuin by far! Tegen het einde
van de week waren we weer in Broadbeach om lekker bij te komen. We konden lekker in het binnenbad zwemmen en hebben wat rondgelopen op het strand en het winkelcentrum. S'avonds zijn we nog naar
een Japans restaurant geweest met een showkok, erg leuk! In het weekend moest ik weer naar Sydney vliegen. Ik wil Carly en Dalibor nogmaals bedanken dat ik bij hun mocht overnachten. Na afscheid
genomen te hebben van Martina stonden mijn oom en nichtjes me op te wachten, het is vakantie tijd dus we zullen veel leuke trips maken! See ya
Ik ben met Martina richting het noorden gereisd. We hadden de treinreis Brisbane - Gympie gepland om vervolgens in Rainbow Beach te verblijven. We waren alleen niet zo slim bezig. Op de map
ligt Gympie praktisch naast Rainbow Beach, maar in de realiteit lag het toch nog meer dan een uur van elkaar vandaan. Dus dat zou een duur taxi ritje worden. Gelukkig konden we de treintickets
annuleren en pakte we de Greyhound bus in Surfers Paradise (plaatsje naast Broadbeach) die een stop had in Rainbow Beach. Ideaal dus! Nou niet echt, we hadden ons op een of andere manier vergist in
de terugreis. Deze stond gepland op 18-06 ipv 19-06. Nou daar sta je dan op een zondagochtend. Gelukkig heeft Dalibor contact opgenomen met Greyhound en de terugreis weten om te boeken, nogmaals dank
:) Eenmaal onderweg naar Rainbow zijn we 2 keer gestopt, dat maakte de reis in totaal langer dan verwacht. Zes uur later kwamen we aan in Rainbow, het was meteen zonnig en lekker warm, mm mm! Geen
idee waar we naar toe moesten lopen. Martina dacht rechtsaf en ik dacht linksaf. Ze ging het even navragen en ze had ook nog gelijk verdomme. Daar gaat mijn gevoel voor intuïtie! Na een stuk lopen
kwamen we aan op onze bestemming (Debbie's place), een typisch Australisch huis met verschillende grote hotelkamers. We hadden de King Suite gereserveerd en we hadden niets te klagen. Een grote
kamer, met keuken, badkamer en een veranda om te chillen! Toen we Debbie ontmoette was het gelijk chaos, wat een energie zeg. Ze had een hondje genaamd Suzie two. Martina en ik denken dat de
vorige hond overleden was, anders konden we de naam niet verklaren. Maar Debbie was een hartstikke aardige vrouw die ons meteen meenam in haar auto om het dorp te verkennen. Eerlijk gezegd was er
niet veel te verkennen aangezien het een klein dorp is. Maar het had mooie stranden en we werden naar Carlo Sandblow gebracht. Dit was echt adembenemend. We kwamen aan bij zonsondergang, de Sandblow
is een grote uitgestrekte zandvlakte die enkele meters boven de kustlijn ligt. Het zand is in de loop der jaren naar het binnenland geblazen. Het leek net een rivier, maar dan van zand. De
zonsondergang hier, is een van de mooiste dingen die ik gezien heb. Eenmaal terug in ons hotel mochten we wat dvd's van Debbie lenen. Maja van te voren werden mijn kookkunsten op de proef
gesteld. We hadden kip wraps gemaakt en wonder boven wonder was het ook nog gelukt haha. We zijn op tijd naar bed gegaan want maandag zouden we naar Fraser gaan. We hadden de Faser Island discovery
tour geboekt. We werden opgehaald met een 4-WD. Gelukkig was onze tourguide Gregory een aardige man die continue grapjes maakte. Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld! Het staat dan ook
op de UNESCO werelderfgoed lijst. Vanaf Rainbow konden we met de veerpont naar het eiland. Het vervoer op het eiland is alleen geschikt voor auto's met een vierwielaandrijving. Dit vanwege de
onverharde wegen. Het zand langs de kust was nog het beste om over te reizen, maar zodra we het eiland in trokken was het een en al gehobbel de bobbel. Het leek wel alsof je in een pretpark in een
simulator zat. In het begin is het leuk maar na een paar uur begint het je toch de vot uit te hangen. Na een uur zijn we gestopt voor een kop koffie en een muffin langs het strand, super
gezellig. Daarna zijn we verder het eiland in gegaan, waar we uitkwamen bij Lake Mckenzie. Het meer was echt super, kristalhelder water en witte standen. Het was lekker warm, dus hop zwemspullen aan
en het water in. Nou het water was iets kouder dan verwacht, echt ijskoud, maar we hebben erin gezwommen haha. Na een uur moesten we ons verzamelen voor een bbq, yeah. We hebben ervan genoten en al
helemaal nadat een Amerikaans gezin aangevallen werd door een kookaburra vogel. Dit is een ijsvogelsoort en deze knaap was een vrij groot exemplaar. De vogel zat al een tijdje te wachten en op een
gegeven moment vloog hij richting het gezicht van een klein meisje, iedereen schrok, maar de vogel ging al snel op een paal zitten met zijn prooi. Hij had namelijk de hele steak van het meisje te
grazen genomen. Het meisje bleef kalm en moest uiteindelijk lachen, maar de oma die ernaast zat die ging te keer. Ze gilde, schreeuwde het uit van angst en rende weg. Haha wat n show maakte die
ervan. Maja uiteindelijk weer verder met de tour waar we nog gedropt werden bij een regenwoud voor een wandeling. Op de weg terug hebben we nog een wilde dolfijn gezien, helaas kwam die niet vaak
lucht happen dus het was niet echt spectaculair. Eenmaal weer in het hotel was het koken, tv kijken en lekker slapen want de dag erna moesten we vroeg op om onze bus te pakken naar Brisbane. Maar
hierover later meer! Ciao for now
Zondag 10-06 heeft mijn oom me gedropt op het vliegveld van Sydney, met als bestemming Gold Coast! Ik heb het geluk dat ik bij Dalibor & Carly in het appartement mag verblijven :) Mijn grootste
verassing is nog altijd dat Martina ook hier is! Om kwart voor 5 's nachts zaten we met zun allen voor de buis om het Nederlands elftal in actie te zien. We kwamen al snel tot de conclusie dat
we hiervoor niet op hadden hoeven staan. De temperatuur in Gold Coast is hoger dan in Sydney. Martina en ik zijn nog in Surfers Paradise geweest, erg leuke plaats wat me een beetje doet denken aan
Miami. De rest van de week hebben we nog veel leuke dingen gedaan. We zijn naar Movieworld (waar heftig vette achtbanen waren) en Wet 'n Wild (waterpark) geweest. Voor de rest hebben we nog een
wandeling gemaakt door het Rainforest in Springbrook. Helaas hadden Martina en ik ons verlopen. Waarbij we het in ons hoofd haalden om de rivier over te steken. Nadat we aan de overkant waren stond
pas een bord dat het niet verstandig was om verder te lopen. Dus dat werd weer natte voetjes halen op de terugweg. 17 juni ben ik verder naar het noorden gereisd, maar daar schrijf ik later wel wat
over. Greetz Kay
